Geen fiscale bijtelling, een door Ernst & Young geschat wereldmarktaandeel van 20% in 2020: de elektrische auto staat in het middelpunt van de belangstelling. En dat is niet voor het eerst. Alweer vijftien jaar geleden maakte Gijs Mom dat duidelijk in zijn proefschrift ‘Geschiedenis van de auto van morgen’. Hij laat zien dat in de periode tussen 1909 en 1926 zo’n 80 elektrische taxi’s in Haarlem en Amsterdam reden. En in diezelfde periode tussen de 30.000 en de 40.000 elektrische personenauto’s in Amerika. Kortom, bijna honderd jaar geleden was elektrisch vervoer geen bijzonderheid, maar een succes. Het aardige zit in de conclusie die wordt getrokken: het was niet de accu die de verdere invoering in de weg stond. Nee, de elektro-auto stuitte op een muur van onwil en onvermogen om deze betrouwbare aandrijving in het dagelijkse gebruik in te passen. Die muur werd opgetrokken in de hoofden van mensen: de benzine-auto kreeg de kwalificatie ‘avonturenmachine’. Snelheid, toeren en mechanische onbetrouwbaarheid vormden een aantrekkelijke mix voor de autorijdende man. De elektro-auto met zijn hoge betrouwbaarheid en ontbrekend geluid daarentegen werd ervaren als een ‘vrouwenauto’.
De eerste elektrische auto ging in 1881 de weg op, dat is 128 jaar geleden. Toch is het huidige aanbod beperkt, vraagt de elektro-auto veel van ons aanpassingsvermogen én een stevige investering. De consument weet de weg naar tussenvormen als de hybride-auto inmiddels prima te vinden. Die ontwikkeling en acceptatie is in de afgelopen tien jaar snel gegaan. Hoe zou de wereld er uitgezien hebben wanneer er honderd jaar was doorontwikkeld aan de elektro-auto? Zouden de uitdagingen van nu opgelost zijn? Zou ons oliegebruik dan ook in de nabije toekomst geleid hebben tot een mogelijk tekort? Welke effecten zou dat gehad kunnen hebben op ons milieu, de luchtkwaliteit in grote steden? Binnen enkele jaren worden er geschikte modellen op de markt gebracht die de dagafstand van een gemiddelde amerikaanse auto op accu’s kunnen overbruggen. Dan komt het dichtbij. Goed om te zien dat de industrie, aangemoedigd door de overheid, werkt aan bruikbare en betaalbare alternatieven.
Het is aan ons om vandaag te kiezen voor morgen, verantwoordelijkheid te nemen voor de keuzes die we maken. Dat zullen we allemaal op onze eigen wijze doen, de een met een elektrische- of hybride-auto, de andere door bewuster een brandstofsoort te kiezen of werktijden en plaatsen anders in te richten. Ik ben er van overtuigd dat wanneer we onze keuzes met het oog op de toekomst maken, het de juiste zullen zijn. Gunnen wij de elektro-ontwikkelingen een tweede kans? Of heeft Gijs Mom inderdaad de vergeten geschiedenis geschreven van de auto die altijd van morgen blijft?
*Dit is een bewerking van een eerder door mij geschreven column uit 2009. De wereld verandert nog steeds.